Amo cantare

Weer bijna maand voorbij, februari komt eraan. 4 dagen geleden was ik hier in Italië precies 4 maanden. De tijd is gevlogen, ook al ben ik meestal thuis. Ik fiets rondjes in het dorp of ik loop hard. In de ochtend heb ik natuurlijk een paar uur school en dan ga ik met de familie gezellig lunchen (of ik lunch alleen want ik heb tot  laat les).

Ik heb gekozen om zangles te nemen één keer in de week. Het filmpje op Instagram was mijn tweede les. Ik ga elke week naar de muziekschool, waar mijn jongste zus drum- en pianoles heeft en mijn oudste ook zangles heeft. Hier in Italië mag je niet uit je dorp/communie gaan. Maar omdat wij naar een muziekschool gaan, wordt het gezien als school en mogen we met een formulier toch de deur uit. Ik had tegen mijn vader hier gezegd 'Als ik niet naar Argentinië ga, dan neem ik ook zangles'. Nu bleek het dus dat ik niet zou gaan (mijn familie hier had dat al enigzins verwacht) dus mijn familie had al wat informatie voor me opgevraagd. Ik vond dat heel lief. Ik kom bij dezelfde lerares als mijn zus en we hebben lessen achterelkaar. Ik vind dat juist wel erg gezellig en hierdoor kan ik ook filmpjes krijgen van mij zingend. Mijn zus is ook verschrikkelijk goed!! Heel leuk om te zien.

 ik 2021  ik 2019

Een week geleden verveelde ik me een beetje. Ik zag dat mijn jongste zusje net thuis was gekomen, dus ik vroeg haar of ze een spelletje wilde spelen. Ze zei ja, dus we hebben in totaal 5 spellen zitten spelen haha. Daarna wilde ze make-up doen. Ik dacht bij mijzelf 'oh neeeee'. Haar vaardigheden in make-up zijn wel okay, maar ze heeft soort een speciale gave. Elke keer als ze mijn make-up doet, lijk ik of op iemand uit 2000's of een barbie hahaha. Ik vroeg of ze misschien in plaats van make-up, mijn nagels wilde doen. Maar nee, niks kon haar op andere gedachten brengen. Ze negeerde mijn gesmeek hahaha (als ik het echt niet wilde, dan was het ook niet gebeurd). Het was natuurlijk wel een leuke avond. Ik zette wat barbie muziek op (paste goed bij de gelegenheid dacht ik) en uit volle borst mee gezongen. Mijn zusje begon met de oogschaduw, die ik mocht uitkiezen. Ik wilde (als we dan toch make-up gingen doen) een beetje een neutrale kleur. Ik koos voor een bruin. Maar dat ze maar één oog had gedaan, was ze al niet tevreden en haalde ze het weg. Ze zei dat het te donker was. Nou ja, ik denk dat een 'smokey eye' er heel cool kan uitzien. Nee ze koos voor een felle lichte blauwe kleur (aa ha, the two thousands) en ze begon het te smeren. Dat deed mijn zusje best goed, che brava. Daarna ging ze mijn gezicht onder poederen met een brush, die de helft van zijn haren miste, zodat ze mijn gezicht meer aan het slaan was. Mijn gezicht had een nog rodere kleur dan toen we begonnen. Wat ze daarna deed raad je noooit. Dit vond ik echt geweldig: mijn zusje pakte de blush om mijn wangen "een rode kleur" te geven. Ze koos dan ook de felste kleur en poederde mijn wangen met genoeg voor 5 mensen. Ik denk dat ze een soort tomaten "look" in gedachte had voor mij en ik weet nog steeds niet of het serieus of een grap was. Daarna kreeg ik wat lipgloss en mascara. Dat was nog steeds niet het einde. Vanaf toen begon de improvisatie. Ze tekende met een oogpotlood figuurtjes onder mijn ogen. Ik had gelukkig zelf nog wat inbreng, dus ik wilde een maan en een ster. De maan werd gewoon één grote kromme zwarte streep. Gelukkig kleurde ze de ster wel in met goud. Dan leek ik tenminste nog een beetje "classy". Om het allemaal af te maken kreeg ik een paar stickers en dat was dat. De foto's laten echt niet de kleuren goed zien. Later heb ik ook mijn zusje opgemaakt met make-up, maar een beetje rustiger. Ik heb daar jammer genoeg geen foto van.

Ik dacht met covid en alles dat een sociaal leven best lastig is. Je kan niet echt je vrienden bezoeken als ze in een ander dorp wonen. Maar het sociale leven gaat door online. Ik heb de afgelopen week tenminste één keer elke dag een videocall gehad. Mijn ouders in Nederland weer voor het eerst en heel wat vriendinnen. Ik wil natuurlijk wel blijven praten met de vriendinnen die ik hier heb gemaakt. Om dan, wanneer het eindelijk zone geel is, iedereen weer te kunnen bezoeken. Ik geniet daar wel fijn. In de ochtend heb ik school, maar voornamelijk praten de docenten. In de middag ben ik samen met mijn familie tot de avond en dan in de avond spreek ik een vriendin. Die afwisseling vind ik best fijn. Ik houd van mijn familie maar soms wil ik toch even met een ander leeftijdsgenootje praten (over jooooongens of schooooool of corooooona). Ik heb ook een vriendin die van Koreaanse muziek houdt, wat geweldig is dat! Met haar wissel ik liedjes uit of praten we over wat er is gebeurd in de wereld van beroemdheden. Zij vindt zingen ook leuk en volgde zangles waar ik nu zit, dus we hebben heel veel dingen gemeen. We kunnen niet wachten om elkaar eindelijk in het echt te zien!!

Jullie hebben natuurlijk ook gezien dat ik mijn haar had geknipt. Niet ik natuurlijk, maar de moeder van een vriendin. Het is een vriendin van mijn zus en de laatste tijd zijn we op bezoek gegaan bij haar thuis. Ze woont in ons dorp dus dat mag. Één keer voor een photoshoot voor mijn zus, waarbij ik mijn camera had meegenomen. De andere keer zijn we daar blijven eten en had ik de moeder ontmoet. Bleek dus dat ze een kapster was, en ik vroeg of ze een keertje misschien mijn haar wilde doen. Ze vond dat geen probleem en zo hebben we een afspraak gemaakt. Mijn zus' vriendin en haar moeder kwamen naar mijn huis en ze heeft mijn haar midden in de woonkamer geknipt. Ze is heel lief en heeft het heel mooi geknipt en daarna geföhnd. De foto op Instagram is het toppunt van schoonheid van mijn haar, want na één douche probeerde ik het ook te föhnen... hopeloos. Ik moet er nu maar het beste van maken en hopelijk na wat oefenen word ik beter.

Vrijdag was de film premiere van #Alex. Voor degene die niet weten wat dat is; De theatervoorstelling van Bonhoeffer College over een meisje dat nieuw op school komt en vervolgens wordt gepest. Ik heb in de band meegezongen van het stuk. Dat was echt top, maar het was opgevoerd in april 2019, dus dat is bijna 2 jaar geleden en nu zag ik het eindelijk terug. We moesten best een tijd wachten voordat ze alle video's en geluid bij elkaar hadden ge-edit tot een film. Maar het was wel heel leuk om alles weer terug te zien. Ik herinnerde me alle liedjes nog en sommige scènes van de voorstelling. Het begon om 19:30 en we dineren altijd om die tijd, dus moest ik even wat van tevoren eten. Ik kon natuurlijk niks missen. Wat een geweldig tijd was dat toch. In de vierde van de middelbare school, met leuke klassen en daarnaast ook oefenen voor een theatervoorstelling. Ik vind het dan ook zo leuk dat ik nu weer zangles heb. By the way #Alex staat nu op youtube, onder het kanaal 'Theater Bonhoeffer' als jullie het willen zien.

Ik heb ook wat verf en kwasten gekocht, want ik ben van plan om een schilderij te gaan maken. Ik weet al wat ik ga maken, maar dat ga ik nog niet verklappen. Wacht maar af!! Het enige wat ik kan zeggen is dat ik de schets al heb gemaakt en nu ga ik beginnen met schilderen. Ik hoop dat het gaat lukken en ik er iets moois van kan maken. Maar de laatste keer dat ik 'echt' heb geschilderd was 3 jaar geleden. Voor school moesten we een soort "extra" vak kiezen en ik koos samen met mijn beste vriendin 'frans schilderen en tekenen'. Ik heb een oude man geschilderd (nu ik het zo zeg klinkt het verkeerd), maar hij was heel gaaf gelukt. Ik weet niet of ik dat kan overtreffen. Jullie zien het wel hahaha.

Carnaval komt eraan in Italië en mijn familie is pretty pretty serious. Letterlijk nu ik dit schrijf hangt mijn moeder decoraties op. Carnaval valt op 14 februari dus we hadden in gedachte (als het zone geel is) om een feest te geven. Ik ben benieuwd of dat door gaat, want zelf vind ik de situatie nog niet echt stabiel hier in de veneto provincie. Maar vabbeh ;)

Voor nu zijn dit de verhalen voor deze blog. Ik kijk zo uit naar Lente en de zon die de wereld een stukje warmer gaat maken. Ook naar weer kunnen reizen en mooie foto's van landschappen kunnen plaatsen op deze blog. Op dit moment is de wereld hier een beetje grijzig. Ik ben totaal NIET ongelukkig, maar ik verlang natuurlijk naar meer vrijheid. Alles wat ik nu doe, doe ik met veel liefde (hardlopen, schilderen, spelletjes spelen, skypen met vriendinnen en films kijken met familie). Maar ik ben hier nou eenmaal omdat ik een nieuwe wereld wil zien. Ik hoop dat ik dit jaar nog Italië meer te zien zal krijgen en zo niet, dan heb ik altijd nog een adresje waar ik later naar toe kan gaan. 

Saluti da parte mia