Mijn dieptepunt

Waarschijnlijk vraag je je af 'over welk dieptepunt heeft ze het?'. De titel beschrijft hoe ik in de middag instortte. Dit klinkt misschien wel heel dramatisch, maar ik zit hier achter mijn computer met opgezwollen rode ogen, een volle neus en zonder vreugde. Ik beschrijf nu geen symptomen van corona, maar van een teleurstelling. Of misschien beschrijf ik ze allebei.

Ik wil jullie graag vertellen wat er vandaag gebeurd is. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Misschien bij mijn eerste corona test. Ik heb dus een corona test gedaan aan het begin van november, mijn eerste. Daaruit bleek dat ik positief was en de hele familie met mij. We hebben dus samen een week gewacht en hadden besloten om daarna opnieuw een test te nemen. Die tweede test was anderhalve week geleden. Mijn familie had daar de uitslag van gekregen, maar na 5 dagen wachten wist ik nog steeds mijn resultaat niet. Mijn moeder had het ziekenhuis gebeld en blijkbaar was er een foutje met mijn naam. Er werd gezegd dat ik een derde test moest nemen en die had ik gisteren. Het ging allemaal heel soepeltjes, want het was natuurlijk al mijn derde keer (ik ben er nu wel gewend aan geraakt, geen pijn dus). Ik ging ervan uit dat het ongeveer 2-3 dagen duurt tot ik de uitslag van deze test zou horen, en dus pas woensdag (morgen). Wat een verrassing natuurlijk dat ik de uitslag vandaag al hoorde!! Vanochtend werden we gebeld door het ziekenhuis met het nieuws dat ik negatief ben. Ik sprong een gat in de lucht, al langer dan een maand ben ik niet naar buiten geweest (nou ja, alleen mijn balkon dan). Eindelijk de hond weer kunnen uitlaten, steden kunnen bezoeken en gewoon met vrienden een ijsje eten; dat waren al mijn gedachten op dat moment. Geen masker in het huis hoeven te dragen, dat klonk als muziek in mijn oren. Zo heb ik vijf uur lang mijn vrijheid en gezondheid gevierd met de hele familie. Ik had meteen al plannen gemaakt met mijn zusje om na school een ijsje te halen en een kop koffie in het dorp! Maar jammer genoeg heb ik dat niet kunnen waar maken.

Ik had nooit gedacht dat mijn wens 'een cappucino drinken' zou zijn...

Echt, wanneer je meer dan een maand non-stop in huis zit, begin je de kleine dingetjes te waarderen. Het viel mij echt op, toen ik een keer de plastic bak aan de weg moest zetten. Ik liep de naar de straat toe en ik kon gewoon meters in de verte kijken. Het zonnetjes scheen op mijn gezicht en er was een frisse wind. Ik had zo de neiging om even mijn masker af te doen en voor altijd daar te blijven staan. Dat kon helaas niet, want ik was nog steeds niet negatief getest. 

Maar waar was ik gebleven? Oh ja, ik had allemaal plannen gemaakt van hoe ik deze dag wilde besteden. Ik had zelfs een blog geschreven voor jullie om dit goede nieuws te delen met de titel 'sono negativa'. Ik heb hem maar verwijderd, want vijf uur later kreeg ik een appje van mijn moeder. Blijkbaar had het ziekenhuis haar gebeld om te vertellen dat de uitslag van de test die ik gister had gedaan juist positief was. De tweede test waarbij mijn naam mis ging, die was negatief!!

Ik heb mijn ogen uitgehuild echt waar!! Hoe kon dit nou gebeuren?! Zelfs nu ik dit schrijf vormen er tranen in mijn ogen! Ik was zo dichtbij, om gewoon weer naar buiten te mogen gaan. Ik begrijp er nog steeds geen reet van. Eerst was ik negatief maar op magische wijzen nu weer positief. Ik denk dat ze misschien een fout hebben gemaakt, maar het ziekenhuis had heel duidelijk aangegeven dat het resultaat van gisteren positief is.

Ik had mijn maskers net weer opgeborgen. Toen ik er weer eentje opzette en naar mijn kamer liep, toen voelde ik me... nou ja laten we zeggen dat vandaag mijn diepte punt was in dit avontuur. Weer een week in quarantaine, maar nu is het nog erger. Ik mag niet uit mijn kamer, ik kan niet meer hardlopen, spelletjes spelen met mijn zusjes, helpen eten koken of samen eten. Misschien klinkt dit verschrikkelijk dramatisch in sommige oren, maar het belangrijkste voor mij is mijn vrijheid. Dat het beperkt is tot één huis, daar kan ik mee leven. Maar tot één kamer...

Ik denk dat ik misschien even moet gaan slapen. Ik ben bekaf na al dat huilen en zorgen maken. Morgen is hoe dan ook een betere/vrolijkere dag dan vandaag. En nummer 24 is nog wel mijn geluksgetal ook :(

Persoonlijk wil ik zo snel mogelijk een andere test krijgen, want ik vertrouw mijn laatste test gewoon niet. Maar volgens het protocool van het ziekenhuis moet er een week tussen de testen zitten. Ik hoop dat ik er vrijdag eentje kan krijgen, maar daar ben ik niet zeker van.

In de blog die ik eerder had geschreven vandaag, had ik beloofd om volgende week leukere/interessantere verhalen te vertellen. Ik weet niet of ik dat kan waar maken, dus het spijt me alvast als er aan het eind van deze week geen nieuwe blog is. Ik kan ook niet deel twee van 'Trying Italian snacks' op youtube zetten, want ik edit de videos op de computer van mijn zusje. Heb dus alsjeblieft even geduld. Wanneer ik echt vrij en negatief ben, zal ik een nieuwe blog schrijven. Iedereen blijf gezond en blijf ook hoop hebben! Vandaag is niet mijn dag zoals ik zei, maar morgen is al 10x beter! Fijne avond iedereen!