Wachten, wachten en nog meer wachten

“Ik ga in juli vertrekken en dat betekent nog maar een paar maanden wachten. Wat gaat het toch snel!”, waren mijn gedachte begin mei. Ik had toen nog geen gastgezin, maar die zou vast wel komen. Ik kon gelukkig werken in het verzorgingstehuis en met school was ik ook al klaar. Het beeld dat ik toen had was “over een paar maandjes in Argentinië in het zonnetje met mijn nieuwe schooluniform”. Maar midden mei werd ik opgebeld door ‘Into’. Ik kreeg slecht nieuws te horen. De overheid van Argentinië had besloten om alle vluchten te annuleren tot 1 september. Dit was echt een teleurstelling, maar ik zei tegen mijzelf “wat zijn twee maandjes extra wachten?!”. Ik had me toen ook al ingeschreven voor een hbo studie ‘Geschiedenis Leraar’. Als Argentinië op tijd aangeeft dat ik toch niet in deze tijd zou kunnen vliegen, dan kan ik altijd nog beginnen met studeren. Die optie stond ook nog open.

‘Into’ en de organisatie in Argentinië waren beiden best positief dat ik in september zou gaan. De nieuwe datum zou 17 september worden en daar leefde ik vanaf mei elke dag naar toe.

Op 27 en 28 juni had ik ook een leuk uitje. Dat was de PDS weekend (Pre Departure Seminar). Ik kwam met vijftien andere studenten, die ook naar het buitenland gingen, samen in een StayOkay terecht. Meer dan de helft ging natuurlijk naar Amerika, maar er waren wat variaties. Twee meisjes naar Canada, één meisje naar Zweden en dan ik naar Argentinië. Ik heb daar twee hele leuke dagen gehad. Het 'into' team probeerde ons zo goed mogelijk voor te bereiden op het programma en de vluchten, dus veel speeches! We deden tussendoor ook gelukkig wat spelletjes en ik vond het echt een gezellige groep. Na het PDS weekend had ik het gevoel alsof ik volgende week al op reis zou gaan!! Ik had er zoveel zin in en mentaal was ik er ook helemaal klaar voor. Zelfs nu ik dit schrijf, heb ik nog steeds goed contact met iedereen en nu teer ik op alle verhalen uit Amerika.

Toen kwam de zomervakantie in juli! Dit jaar zou ik eigenlijk niet met mijn familie op vakantie gaan, maar omdat de nieuwe datum in september was ging ik mee. We reden naar Frankrijk en de vakantie was super gezellig. Tijdens de enerlaatste dag werden we gebeld in Parijs door ‘Into’. We zaten op een stoep met Koreaans eten en ik werd overdonderd. Er was een gastgezin voor mij gevonden in Argentinië. Een moeder met een dochter wilde mij in huis nemen. Ik was happy de peppy toen ik dit hoorde, want nu kwam de reis nog dichterbij. Ik kon contact leggen met Argentinië en echt een beeld krijgen van hoe mijn leven er over een paar maanden zou uitzien. De eerste mail schrijven was heel spannend. Waar moet ik het nu eigenlijk over hebben? Ze weten al wie ik ben en hoe oud ik ben. Ik heb maar wat zitten schrijven over mijn hobbies en diezelfde avond kreeg ik ook meteen een mailtje terug met foto’s. Toen zag ik voor het eerst hoe het gezin er uit zag! De meest vriendelijke gezichten die ik OOIT had gezien en ik voelde meteen dat het goed zat. Vanaf toen gingen de mailtjes elke dag heen en weer tussen Nederland en Argentinië. Ik heb in de eerste week elke dag een mailtje geschreven over alles en nog wat. Het was heel verfrissend om met mijn gastzus te praten en ik voelde me al heel snel deel van hun familie. Op een gegeven moment zijn we over gegaan op Whatsapp en Instagram. Toen sprak ze haar eerste audiobericht in en hoorde ik haar stem. Ik was aan het springen van opwinding! Dat was echt heel gaaf. Dat is mijn gastzus blijven doen, dus nu is het ook mijn manier van communiceren. Naast audioberichten op Whatsapp, hadden we ook geskypet. Dat vond ik ook heel spannend, dus ik had aan Renske gevraagd of ze bij me wilde zitten. Ik hoefde niet nerveus te zijn, want het gesprek liep geweldig. We kletsten zo twee uur vol. Na het eerste Skype gesprek was ik blij, maar ook een beetje dubbel. Ik had nu echt heel erg door dat ik wegging en dat kwam even hard aan. Een traantje gelaten, maar dat hoort er ook bij!! Dit was mijn droom en ik zou hoe dan ook gaan.

Mijn gastzus en ik hebben sinds het begin eigenlijk elke dag contact. Al is het één audiobericht of foto, het is gewoon leuk om van elkaar te horen. Mijn gastmoeder heb ik ook even gesproken tijdens het skypen. Met mijn gebrekkige Spaans heb ik nog best een goed gesprek gevoerd, over verjaardagen en het weer. Mijn gastmoeder is echt een vriendelijke vrouw en heel open naar mij toe.

Werk, mijn gastgezin in Argentinië en de voorbereidingen bleven elke dag door gaan, en ik wachtte op die vertrekdatum, 17 september!